دانیال بلاگ

سید بحرالعلوم ( ره ) به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد . در بین راه راجع به این مسئله ، که گریه بر امام حسین ( ع ) گناهان را می‌آمرزد ، فکر می‌کرد . همان وقت متوجه شد که شخص عربی که سوار بر اسب است به او رسید و سلام کرد . بعد پرسید : جناب سید در باره چه چیز به فکر رفنه‌ ای ؟ و در چه اندیشه‌ای ؟ اگر مسئله علمی است بفرمایید شاید من هم اهل باشم ؟ سید بحرالعلوم فرمود : در این باره فکر می‌کنم که چطور می‌شود خدای تعالی این همه ثواب  به زائرین و گریه کنندگان بر حضرت سیدالشهدا ( ع ) می‌دهد . مثلا در هر قدمی که در راه زیارت بر می‌دارد ، ثواب یک حج و یک عمره در نامه عملش نوشته می‌شود و یرای یک قطره اشک تمام گناهان صغیره و کبیره‌اش آمرزیده می‌شود ؟ آن سوار عرب فرمود : تعجب نکن ! من برای شما مثالی می‌آورم تا مشکل حل شود . سلطانی به همراه درباریان خود به شکار می‌رفت . در شکارگاه از همراهیانش دور افتاد و به سختی فوق العاده‌ای افتاد و بسیار گرسنه شد . خیمه‌ای را دید و وارد آن خیمه شد. در آن سیاه چادر ، پیرزنی را با پسرش دید . آنان در گوشه خیمه عنیزه‌ای ( بز شیرده ) داشتند و از راه مصرف شیر این بز ، زندگی خود را می‌گرداندند . وقتی سلطان وارد شد ، او را نشناختند ، ولی به خاطر پذیرایی از مهمان ، آن بز را سر بریده و کباب کردند ، زیرا چیز دیگری برای پذیرایی نداشتند . سلطان شب را همان جا خوابید و روز بعد ، از ایشان  جدا شد و هر طوری بود خود را به درباریان رسانید و جریان را برای اطرافیان نقل کرد . در نهایت از ایشان سوال کرد : اگر بخواهیم پاداش مهمان نوازی پیرزن و فرزندش را داده باشیم ، چه عملی باید انجام  بدهم ؟ یکی از حضار گفت : به او صد گوسفند بدهید . دیگری که از وزرا بود ، گفت : صد گوسفند و صد اشرفی بدهید . یکی دیگر گفت : فلان مزرعه را به ایشان بدهید . سلطان گفت: هر چه بدهم کم است ، زیرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت مقابله به مثل کرده‌ام . چون آنها هر چه را که داشتند به من دادند . من هم باید هر چه را که دارم به ایشان بدهم تا سر به سر شود . بعد سوار عرب به سید فرمود : حال جناب بحرالعلوم ،حضرت سیدالشهدا ( ع ) هر چه از مال و منال و اهل و عیال و پسر و برادر و دختر و خواهر و سر و پیکر داشت ، همه را در راه خدا داد ، پس اگر خداوند به زائرین و گریه کنندگان آن همه اجر و ثواب بدهد ، نباید تعجب نمود ، چون خدا که خدائیش را نمی‌تواند به سیدالشهدا ( ع ) بدهد ، پس هر کاری که می‌تواند انجام می‌دهد ، یعنی با صرف نظر از مقامات عالی خودش ، به زوار و گریه کنندگان آن حضرت ، درجاتی عنایت می‌کند . در عین حال اینها را جزای کامل برای فداکاری آن حضرت نمی‌داند . چون شخص عرب این مطالب را فرمود ، از نظر سید بحرالعلوم غایب شد .